Bij mijn vorige werkgever Stichting STBN heb ik veel geleerd - niet alleen van projectmanagement, maar ook van het belang van het onderhouden en schrijven van content op social media. Na mijn vertrek zijn ze er mee opgehouden. Jammer. Ik weet niet meer wat ze doen.
De A4 verbreden
Er werd in het MT gezegd: ‘Luister. Of je nou de A4 moet verbreden of een geboortecentrum neerzet. Het blijft projectmanagement. En STBN kan beide projecten aanpakken.’ We hadden rode wangen op dat moment. En we hadden het over ons werk en hoe je de zaken voor elkaar krijgt. Maar de context waarin het gezegd werd doet er nu even niet toe. Het heeft me aan het denken gezet. Wij verbreden geen wegen in de letterlijke zin van het woord. Want dat vergt expertise op het gebied van ZOAB, filelogistiek, en de taal van de weerbarstige hete-asfalt-medewerker. Dat verstaan wij niet.
Tóch had ze een beetje gelijk, onze projectmanager.
Projectmanagement en advisering lijkt een kunstje. Iedereen kan het leren. Je kunt de taal spreken van de opdrachtgever en gefundeerd advies geven. Een planning uitzetten op de acties die plaats moeten vinden. Een overzicht maken en het op Sharepoint plaatsen, zodat ieder project een copy-paste wordt van het beproefde concept. Een mooie offerte maken en daar prestaties in benoemen. Erover in de social media reppen. Hoppa, vanAnaarBeter.nl
En toch weer niet.
Wist u dat de fly-over van het Prins Clausplein zoveel projectmanagement vergde, dat het op moment van bouw al verouderd was? En dat – nu de A4 verbreed wordt – het een eksteroog is voor die projectmanagers van toen?
Projectmanagement en advisering in de geboortezorg zijn klussen van specifieke verbreding. Het speelveld van de geboortezorg is groot. En roerig. Het is primaire zorg, met alle (politieke) consequenties van dien. Kosten rijzen de pan uit en geknipt zal er worden. Alle partijen vrezen voor de eigen portemonnee. De discussie begint voordat het toekomstige mensje er is, dat maakt het gevoelsmatig zwaar in de keuzes die je maakt. Ook daarom staat geboortezorg onder continue media aandacht. Er zijn hoge verwachtingen van pilots en innovaties. We zijn allemaal op zoek naar best practices en steken de loef af met resultaten. We willen hetzelfde: de best care voor moeder en kind. Betere resultaten. Minder kosten. Innovaties. Experimenten. Samenwerken. En we voeren bijna oorlog over wie de beste antwoorden heeft.
Veel projecten die STBN heeft opgezet moeten zich achteraf bewijzen. Ze komen voort uit een gemeenschappelijke ‘drive’ om de omstandigheden te verbeteren. Een passie of een visie. Dat maakt ons vak leuk, uitdagend, en eerlijk gezegd soms ook frustrerend. Net als bij het verbreden van de A4 is STBN op zoek naar datgene dat wat partijen verbindt en verder brengt. En ook wij voorzien nooit de stroom. De geboortezorg is alleen best een specialisatie te noemen.
Dus we waren het niet met haar eens. Quod erat demonstrandum. En dat is geen taal van het asfalt.
De HEMA en STBN
Vijf jaar geleden veranderde Stichting Thuisbevalling Nederland statutair de naam. Best tricky, marketing-technisch. Als stichting hadden we immers nét onze sporen verdiend met de oprichting van verloskundige praktijken, waarmee we de thuisbevalling in sommige regio’s van de ondergang konden redden. Maar we groeiden, richtten ons op andere vernieuwende klussen en de thuisbevalling was gered. Zo werden we Stichting STBN. Dat klonk lekker bekend, zo dachten we.
Inderdaad, een acroniem. Een hongerige klant vraagt immers ook niet aan de rookworstenverkoopster waar HEMA eigenlijk voor staat. De HEMA is gewoon die Hollandse toko waar je voor alles terecht kunt , van winnende innovatieve fluitketel tot ondersteunend ondergoed, en bovendien voor een vriendelijke prijs. Dan hoef je heus niet te weten wat HEMA betekent. Dus dat zou wel loslopen, op termijn, met ons acroniem.
‘Stichting hoé?’, vraagt men dan aan de telefoon. ‘Simon Theodoor Bernhard Nico’. Dat krijg je toch bijna je mond niet uit. En dan gaat de klant googelen. En Google is hardnekkig. ‘Oh, jullie zijn die club van de Thuisbevallingen’. Ook daarvan krijgen wij inmiddels de zenuwen. Als projectmanager voel je je ineens zwaar ondergewaardeerd. Want we zijn ook van de prenatale screening, van de geboortecentra, van kraamzorg, van integrale afdelingen, van belangrijke landelijke adviesklussen en van experts in geboortezorg. Maar ja, dat voelt zo op-de-borst-klopperig om dat als repliek te geven. En daar zijn we dan weer niet van, bij STBN. Dan is er ook nog de partij die zegt: ‘zo lang ze die T in hun naam hebben, doe ik er geen zaken mee’. Tja.
Steeds vaker zitten we aan tafel met zorgverzekeraars, gynaecologen, raden van bestuur én verloskundigen om de geboortezorg in de keten op de kaart te (helpen) zetten. We zoeken de verbinding. We maken dromen van partijen waar. Voldoet nu de naam nog wel nu onze business verandert? En de ondertitel ‘Een heldere kijk op verloskunde’, dekt die de lading nog? Moeten we niet een doelgroeponderzoek? We kunnen toch zelf wel een nieuwe naam verzinnen, creatief als we zijn?
Stichting ‘Estébien’ klinkt best bekend en bovendien lekker exotisch, maar taalkundig klopt er natuurlijk geen hout van. Ieder ander aftreksel van STBN –Stichting Bevallend Nederland – smaakt als een kopje laffe thee. Een hele nieuwe naam voelt als verraad aan onze roots. Dan moeten we wéér een dik PR plan schrijven en jammerlijk veel geld investeren. Onze corebusiness verandert iedere paar jaar, want je bent innovatief of je bent het niet.
Dus we doen het niet stel ik voor. We zijn eens behoudend. De HEMA heet na al die seizoenen ook nog steeds HEMA, ondanks het feit dat ze een nieuwe versafdeling erbij hebben. Jullie wennen er maar aan dacht ik zo. Wij pakken de draad op en gaan door met uitleggen waar deze club van is. In de dagelijkse praktijk aan alle partijen waar we zaken mee doen. Aan de telefoon, in onze nieuwsbrieven, op onze website, op Twitter, op LinkedIn en dan op Facebook.
‘Stichting STBN, een soort HEMA van de geboortezorg’. Lijkt mij een goede nieuwe ondertitel. Hopelijk totdat we zó beroemd zijn om ons product, dat het water de klanten vanzelf in de mond loopt. Vanwege de rookworsten – niet vanwege het ondersteunend ondergoed natuurlijk.
Alle kleuren van de regenboog
Wij van kantoor hebben een tijdje geleden een kleurenonderzoek gedaan. Niet vanwege de nieuwe inrichting, maar om ieders persoonlijkheidstype te duiden. Insights, op basis van de principes van Jung. Als onderdeel van onze professionaliseringsslag in projectmanagement - Projectmatig Creëren.
STBN heeft geen hokjesgeest. We zijn allergisch voor alles wat riekt naar zaken waarbij je geen kritische kantekeningen mag plaatsen. Of waar je niet eens de barricaden op mag, of de luis in de pels mag zijn. Waar je niet mag zeggen dat het anders kan, of dat je andere ervaringen hebt of uitdagingen ziet. We zijn wars van (stereo)typering. En tóch bleek het waardevol een kleurenlabel opgeplakt te krijgen.
Ikzelf erger me blauw aan de nauwkeurige, vertragende, analytische medemens. Ik erken wat weinig van de bedachtzame, introverte en zorgzame groene medemens. Want ik ben knetteroranje. Scherp, veeleisend en extravert (rood) met net zo veel creativiteit, enthousiasme en dynamiek (geel). Prima kleur voor een projectmanager leek mij. De kleur van de winnaars! Allemaal oranje! We passen de inrichting en het logo aan!
Projectmatig Creëren is een methode waarbij de traditionele kracht van projectmanagement wordt gecombineerd met de kracht van scheppend vermogen, commitment, samenwerking, plezier en inspiratie. STBN werkt daar graag aan mee. Al onze projecten worden vanuit enthousiasme en goede ideeën uit het veld aangereikt. Door betrokkenen eigenaar van het project te maken en doordat samen gewerkt wordt vanuit verbinding, krijgen we energie en creativiteit die nodig is om vanuit die gezamenlijkheid de geboortezorg naar een hoger plan te tillen. Ik ervaar dat de basis sterk is als we projectmatig creëren.
Een goede start blijkt het halve werk.
Maar het kost tijd. Twee dagdelen zijn meestal nodig om alleen de projectdefinitie helder te krijgen. vele neuzen moeten in het proces dezelfde kant op blijven wijzen. Dat vergt wat van de deelnemers. En ook van mij, als snelle en praktische manager. In mijn roodheid dreig ik bazig te worden, en mijn geelheid maakt me slordig. Ineens geen handige kleuren meer voor een projectmanager. Pak de kwasten, we beginnen opnieuw!
Oranje is onmisbaar in een creatief en innovatief bedrijf als STBN, maar geen van mijn collegae past in precies hetzelfde kleurenkwadrant. Weinig kans dat de mensten waar ik in projecten mee werk in mijn hokje passen. Gelukkig. Want ik heb de anders-gekleurden hard nodig. De tegenhangers en de vertragers. De neezeggers en de critici. De zorgzamen en de helpers. De pietjes-precies en de evalueerders. Geen hokjes; wij zijn individueel niet de beste. We zijn het als een team, samen met alle betrokkenen in een project. We creëren een regenboog met een pot goud aan het einde.
Ons nieuwe kantoor kreeg limoengroen en geel als kleuren mee. Zo maar. Lekker fris. Lijkt mij ineens ook heel gepast voor STBN.